het is stil aan de oostelijke kant...oeps

Lieve allemaal

Met mijn laptop op mijn schoot en een drie uur lange trein reis in het vooruitzicht begin ik dan eindelijk aan mijn nieuwe reisverslag. Niet wetend waar ik moet beginnen en met een overweldigend gevoel van schaamte; ik ben een columnist van niks, althans eentje met een belabberd gevoel voor timemanagement. Maanden hebben jullie op een nieuw berichtje moeten wachten. Hopelijk is het het wachten waard geweest (stress de druk groeit), want tja op een slap verhaal zitten jullie natuurlijk niet te wachten.
Het eerste wat ik jullie kan meedelen is dat ik mijn eerste semester achter de rug heb. Vier maanden van hard werken, weinig slaap, liters of koffie, bergen chocolade muffins, straten vol sneeuw, nieuwe vriendschappen, tequila feestjes, uren in de bibliotheek, frustraties, euforie, irritaties, slappe lach, uren aan sex and the city, Griekse salades, maar vooral veel indrukken. Terwijl ik mijn weken in Cottbus op een rijtje zet, moet toegeven dat het toch best mooi is geweest. Ok Cottbus zal nooit mijn thuis worden, maar het heeft ook zeker z’n charme. Oh nou ja, nu moet ik het ook weer niet overdrijven. Studeren in Cottbus heeft weliswaar niet de luchtigheid van een Erasmus uitwisseling, maar het is ook weer niet alsof ik onderdeel ben geworden van de Mormoonse gemeenschap of aan expeditie Robinson heb meegedaan. Zo exotisch en van een hoog survival gehalte is wonen in Cottbus nou ook weer niet.
Cottbus is een provinciaalse stad vergelijkbaar met de charme van, ik denk Winschoten. De mensen niet onaardig (het groepje Neo Nazi’s, daargelaten), de Altmarkt gezellig, de universiteit goed en de omgeving prachtig. Het blijkt zelfs de stad met de meeste zonuren in oost Duitsland te zijn. Nu heb ik eerlijk gezegd nog weinig zon gezien, maar de gedachte is best leuk. De studie is erg interessant en het grootste gedeelte van mijn klasgenoten erg aardig. Ik zie mezelf later zeker in dit veld werken, al weet ik niet precies in wat voor baan dat zou zijn. Nu heb ik nog even voordat ik die fase heb bereikt. Eerst maar ’s al mijn colleges af krijgen. Als alles een beetje meezit, kan hopelijk aan het einde van de zomer klaar zijn met mijn colleges. Het idee is dan om na de zomer richting Berlijn te gaan en daar mijn thesis te gaan schrijven. Al betwijfel ik of ik de motivatie kan vinden om te schrijven als ik daar woon. Er gebeurt zoveel in die stad en er valt zoveel te ontdekken en te bezoeken. Hoewel ik inmiddels redelijk wat bezoekjes aan de stad heb gebracht ben ik niet een keer uitgekeken.
Het leuke van Cottbus is dat er redelijk wat steden in de buurt liggen. Prachtig Görlitz, Leipzig en Dresden. Een paar weken geleden ben ik naar Halle geweest om Patrick, mijn huisgenoot uit IJsland, op te zoeken. Hij werkt inmiddels als geschiedenis leraar in Halle. Samen hebben we uren in onze blauwe keuken in de Ranargata doorgebracht. Je leert iemand enorm intensief kennen, maar gaat daarna uit elkaar, terug naar je eigen leven. Het was dus heel leuk om elkaar na zo’n lange tijd weer te zien.
Kort daarvoor was mijn verjaardag. Die dag ben ik overspoeld werd door sms’jes, kaarten en telefoontjes, kon ik me alleen maar heel gezegend voelen. Dat zoveel mensen aan je denken is toch geweldig. Zeker omdat ik zelf een waardeloos geheugen heb en ik echt enorm faal als het gaat om liefdevolle gebaren. Ik heb vier kalenders maar geen enkele met verjaardagen. Verjaardagen, lieve kaartjes, grote reizen, verhuizingen, vriendschappelijke mailtjes, wat dat betreft heb ik echt een attentheids factor van nul komma nul. Het is geen desinteresse, maar voornamelijk enorme chaos in mijn hoofd. Daarom vind ik het ook zo enorm lief dat jullie dan wel zo attent zijn en aan mij denken. Zie dit mailtje dus ook maar als ode aan jullie! En vooral aan oma want ik heb inmiddels een hele muur vol kaartjes uit Goes, wat een cadeautje om zo vaak een kaartje in bus te krijgen. Mijn mede flatbewoners zijn stik jaloers ;-)
Vlak na mijn verjaardag is Sina naar Berlijn gekomen om mij te bezoeken. Samen zijn we naar Leipzig en Berlijn geweest. Samen hebben we eindeloos koffie gedronken, bijgekletst, gewinkeld en musea bezocht. Hoewel de constante sneeuw en gure wind het niet heel aantrekkelijk maakte om door de straten te struinen, hebben we een hoop gezien. Sina en ik hebben al een hoop avonturen meegemaakt van kamperen in Vlissingen toen vijftien waren en rondtoeren in IJsland. Grappig dat je soms merkt hoeveel je iemand hebt gemist, op het moment dat je deze persoon weer ziet.
Inmiddels ben ik weer kort in Nederland. Ik moest nog verschillende essays inleveren, maar dat kan ik ook vanuit Nederland. Gelukkig hoef ik nog niet gelijk aan de colleges. Over twee dagen ga in naar Geneve en daarna naar een conferentie in Mechelen, dan pak ik de trein naar Leipzig en uiteindelijk voor twee weken naar mijn ouders in Damascus. De beperkte tijd en de essays die ik nog moest schrijven, hebben er helaas voor gezorgd dat ik niet al die personen kunnen opzoeken die ik graag had willen zien. Ik hoop een volgende keer langer in Nederland te kunnen zijn en met minder studie verplichtingen. Dan krijgen jullie uitgebreid een persoonlijk verslag van mijn leventje in Cottbus.
Tot die tijd wil ik thanks voor al die lieve berichtjes en weet dat ik aan jullie denk!