Home (bitter) sweet Home

Lieve allemaal,

ik ben weer terug op Nederlandse bodem en heb IJsland met een lach en een traan achtergelaten. Maar zoals het hoort in stijl, uitgezwaaid door een hevige sneeuwstorm en toegelachen door een stralend zonnetje. De laatste twee weken zijn heel cliché maar echt waar omgevlogen. Na het vertrek van Nienke en Rolinka, moest ook ik mijn spullen pakken en het guesthouse verlaten, waar inmiddels een nieuwe lading uitwisselingsstudenten was aangekomen. Nog vol enthousiasme en compleet onbekend met IJsland. Vooral voor Lisa en Laurren raar om de hele 'en waar kom jij vandaan? Waarom heb je IJsland gekozen? Alles is hier zoooooo duur' opnieuw te moeten doorlopen. Ik kon voor de laatste week op de slaapbank bij Ivana en de Zweedse Anna terecht. Ze wonen in een heel schattig paars oud huis vlak bij mijn oude guesthouse. Omdat Ivana een jaar blijft en gelijk weer door moet met het tweede semester en ik IJsland zou gaan verlaten, besloten we samen nog een trip te maken. Eerst zijn we twee dagen samen met haar IJslandse collega Thorkatla en diens tienjarige zusje naar de Westmen Islands te gaan, waar zoals de traditie op 6 januari geldt de dertien kerstmannen, Gryla, lappaludi, de trollen en de elven naar de bergen terugkeren. Eerst kwamen ze met fakkels de bergen af en heel het eiland was uitgelopen om de Jolisveinir (kerstmannen) te zien. Heel veel jonge kinderen keken hun ogen uit. Helaas zorgden de enge trollen, de dansende elven, Gryla die met haar jutte zak om de stoute kinderen in te stoppen al grijnzend en schreeuwen rondliep, voor menig tranen. Sommige kleine kinderen hingen al huilend om de nek van hun vader, die ze heel stoer beschermde tegen de enge monsters. We konden in het appartement van Thorkatla´s oom blijven die op vakantie was, maar veel rust was ons niet gegund. Al heel snel kwam haar oma langs en gingen we met heel de familie, tantes, ooms, neefjes en nichtjes eten; frietjes, sla en kip. Voelde net als in Goes. Daarna richting de kerstmannen. Bij terugkomst in Reykjavik waren we uitgenodigd om vleessoep (een echt IJslandsgerecht) te eten bij de ouders van Thorkatla.

De volgende ochtend vertrokken Ivana en ik in onze super mooie Toyota Carola (ipv de toyota Yaris die we hadden gehuurd, maar voor dezelfde prijs) richting het noorden. Was het tijdens het bezoek van Gabi, Nienke en Rolinka nog een paar graden boven nul, begon de temperatuur de afgelopen week steeds meer te dalen. Gelukkig was onze auto heerlijk warm en het uitzicht adembenemend. Het enige minpuntje was dat tegemoetkomende auto's continu met hun lichten naar ons knipperde. Toen we toch maar in Varmahlid navroegen of alles wel goed was met onze lichten, verzekerde de niet al te snuggere esso-meneer dat "Ljös ok" waren. Helaas bleken onze lichten toch niet zo heel erg 'ok' te zijn, want naarmate het steeds donkerder werd, de sneeuw steeds heviger en de bergen steeds hoger liet onze lichten het vrijwel volledige afweten. Beetje jammer dus. Het 'ok' was dus minder ok dan we dachten. Met groot licht rijden of in het donker waren de enige opties, en het eerste werd niet echt in dank afgenomen door de andere reizigers. Twee uur later kwamen we gelukkig heelhuids aan in Akureyri en na onze lichten te hebben vervangen, ons hostel te hebben ontdekt en heerlijk te hebben gegeten in een van de restaurants, vielen we als een blok in slaap.


Dinsdag zijn we naar Mývatn geweest, letterlijk het muggenmeer. In de -16 graden!!! was er gelukkig geen mug te bekennen en konden we zelfs over het meer wandelen. Mývatn bestaat voornamelijk uit een meer en daaromheen verschillende kraters, lavavelden en hotsprings. Super om te hebben gezien dus. Ons plan was om de volgende dag naar Hrísey een eilandje voor de kust van Dalvik. Dit plan liep helaas een beetje in de soep, toen we tijdens het ontbijten de tijd vergaten en we vervolgens de ferry voor onze neus zagen wegvaren. Achteraf bleek het echter voor een reden. Het was letterlijk namelijk een geluk bij een ongeluk, dat wij een alternatieve route name en op twee gestrande toeristen stuitte, die hun yaris aan gort hadden gereden, na uit de bocht te zijn geslingerend op de spekgladde wegen. Na de toeristen te hebben afgezet op een van de druk bezochte tankstations, zijn we richting Holar gegaan, een van de twee bisschopzetels van IJsland, wat tegenwoordig dient als een paardentrainingschool. 's Avonds konden we terecht in Ósar, boerderij met hostel waar Ivana de afgelopen zomers heeft gewerkt. De boer Knútur en zijn moeder verwelkomden ons met warme chocolade melk en zelfgemaakte wafels. Hoewel de moeder alleen IJslands sprak kwamen we toch een heel eind, lang leve de conversational practise course. De volgende ochtend na een mooie wandeling langs de kust met zeehonden!! zijn we langszaam teruggekeerd naar Reykjavik. Vlak na Borganes kwamen we echter in een zware sneeuwstorm terecht, maar met dank aan Ivana haar rijkunsten kwamen we soepeltjes in Reykjavik. Waar dezelfde sneeuwstorm een dik pak sneeuw had neergelegd.

Gisteravond heb ik een afscheidsetentje gehouden en daarna ben ik nog wat weze drinken met o.a. Lisa, Laurren, Anna, Elena en Tinna. En toen, ja aan alles komt een einde, was voor mij ook de tijd aangebroken om gedag te zeggen. Hoewel ik inmiddels alweer heerlijk op de Maredijk ronddrentel, voelt het toch nog een beetje alsof ik op vakantie ben in mijn eigen huis. Home sweet home, is in dit geval dus stiekem een beetje home (bitter) sweet home. Want tja, Reykjavik was de afgelopen maanden echt 'Heim'.

Lieve lieve allemaal, dank jullie wel voor al jullie lieve berichtjes, mailtjes, kaartjes, smsjes etc, had het zonder jullie steun niet kunnen doen!

Veel liefs Koosje