Vestmannaeyjar (De Westmaneilanden)

Het afgelopen weekend ben ik naar Vestmannaeyjar geweest. Deze eilandjes, ook wel Westmaneilanden genoemd, voor de zuidwestkust en op zo´n drie uur met de ferry van Þorlákshöfn af. Het zijn in totaal 15 eilandjes waarvan de grootste Heimaey is. Er zijn veel legendes die vertellen over het ontstaan of de naam van de eilandjes. Zo waren er eens twee trollen, een trolman en een trol vrouw die in het Zuidwesten van IJsland leefden. De trolvrouw nodigde de trolman uit voor een kop koffie. Ze raakten echter verwikkeld in een discussie. De trolman had er genoeg van en liep pissig de deur uit. De trolvrouw zo beledigd door dit onhoffelijke gebaar maakte de vrouw zo woest dat ze me beide handen stenen en gruis van de grond raapte en de trolman achterna gooide. De stenen en het gruis belandden in het water en vormden de Vestmannaeyjar.
Officieel, maar lang niet zo leuk als het verhaal van de trollen, zijn deze eilandjes ontstaan door verschillende vulkanische uitbarstingen, waarvan de laatste zelfs in 1973 was. Deze al zeker 5000 jaar doodgewaande vulkaan kwam spontaan tot uitbarsting. Uit een twee km lange aardscheur in de grond stroomde voor maanden lava. De kracht van de uitbarsting was zo gigantisch dat niet alleen een nieuw eilandje ontstond maar op de plek waar de vulkaan zich concentreerde een twee honderd meter hoge nieuwe vulkaan was ontstaan. Deze nieuwe en de oude vulkaan heb ik dit weekend samen met 7 andere meisje die ik heb ontmoet in Reykjavik beklommen. De grond rond de nieuwe vulkaan is nog steeds warm. Zo warm zelfs dat de regenbroeken van een aantal meisjes bijna smolten toen we te lang op de grond zaten. Je kunt er zelfs, als je zou willen, deeg in de grond stoppen, een nacht laat zitten, brood bakken.
De natuur was overweldigend mooi. Ik blijf me verbazen hoe de natuur zulke mooie indrukwekkende dingen kan maken. Voor de rest was het weekend vooral heel gezellig. We sliepen met z´n allen op een grote zolderkamer in een hostel in het dorpje. Het eiland noemt zichzelf het ´Pompeï van het Noorden´, al zouden veel Italianen zich kapot lachen. De naam is er, maar er valt wat opgravingen betreft weinig te zien. En wat er is opgegraven stroomt door de harde wind gelijk weer vol.
Wij hebben het er in iedergeval heel erg naar ons zin gehad.

Inmiddels zijn de colleges op de universiteit alweer begonnen. The department of Humanities laat echter nog even op zich wachten en ik zal dan ook pas volgende week maandag officieel met colleges beginnen. Stilzitten hoeft niet want vrijdag kan ik verhuizen naar mijn nieuwe kamer :) en de informatiemiddagen beginnen morgen. Ben benieuwd maar het is vast niet zo goed als de toneelstukjes van Ubbo ;)

Veel liefs en tot snel,

Koosje