Oui Parapluie

Salut!! Lieve allemaal daar ben ik weer. Niet vanuit IJsland, Duitsland of Nederland, nee dit keer vanuit Parijs. Nu moet ik eigenlijk bekennen dat ik er al een maand zit en dat ik inmiddels alweer op een kwart van mijn reis zit. Aangemoedigd door het kaartje van Aimee (nog super bedankt) heb ik mijn waarbenjij site maar weer eens ontstoft.

Wellicht is Parijs niet zo exotisch als mijn eigenlijke plan om stage te lopen in Indonesie, maar de onverwachte kans kwam voorbij om te solliciteren voor een stageplek bij de Nederlandse Permanente Vertegenwoording bij UNESCO. En nu zit ik dus in hartje Parijs, waar ik tot eind december stage zal lopen.

Via vrienden van mijn moeder heb ik een kamer kunnen vinden. Ideal gelegen en ook nog eens betaalbaar. Na zes maanden me uit de naad werken in Nederland, waarbij ik heen en weer sjeesde tussen mijn stage bij het CIE en mijn werk achter de bar, mijn scriptie probeerde te schrijven, zoveel mogelijk vrienden probeerde te zien en op te passen, is het nu dus wel even omschakelen.

Mijn stage en scriptie hebben nu even mijn volle aandacht en op zoveel mogelijk vrije momenten probeer ik Parijs te ontdekken. Gelukkig is Ellen, een vriendinnetje van mijn studie in Cottbus, ook in Parijs voor een stage en voelde het dus gelijk vanaf het eerste moment dus al vertrouwd. Met mijn navigo (een metro pas) en geregeld een baguette onder mijn arm pas ik volgens mij prima in het Parijse plaatje. Nou ja gedeeltelijk, want vooralsnog laat ik de torenhoge hakken en chique gekapte haren achterwege. Ik blijf nou eenmaal een nogal klungelige Nederlandse, met een hekel aan vroeg opstaan.

Ze moeten me maar nemen zoals ik ben….Een theorie die ik gelijk al mijn eerste dag bij de PV pijnlijk in praktijk moest brengen, nadat ik in het bijzijn van de chique ambassade medewerkers met te veel enthousiasme mijn cherrytomaatje uit mijn baguette kneep, waardoor er een grote streep van rode tomaat (inclusief pitjes) op mijn nieuwe stralend witte shirt achterbleef. DAG 1 op je stage!!! Zou dat Carla Bruni overkomen? Dacht ik jammerlijk. Vast niet, des te meer omdat ze vast geen Carrefour 1 euro cherrytomaatjes op haar zelfgesmeerde brood eet en ze vast een butler heeft die haar voert en anders de persoonlijke assistent heeft met nog tien dezelfde shirtjes voor het geval dat.

In alle gevallen kun je altijd nog gaan staken. Dit gebeurt uiteraard voor mijn voordeur (we zetten ook hier de Friedrichhainse taferelen voort), waardoor ik geregeld niets vermoedend in een grote mensenmassa beland. De ME en niet zo maar ME...denk Transformer stijl...in busjes in de straat, maken het aanzienlijk spannender. Nu zou ik natuurlijk eigenlijk acuut op de barikade moeten springen om mijn medemens te steunen in de strijd tegen het kapitalisme en de uitbuiting. Laat ik helaas nou moeten werken... Nou ja cultuursnuiven doe ik dus op andere momenten.

Laat al die toeristen met hun enorme Nikons maar denken dat ze Parijs leren kennen...ik zeg mange ton couer..deze Francaise weet waar de echte Parijzenaren uithangen. Namelijk, in de metro. Het liefst 's ochtends vroeg met honderden tegelijkertijd opgepropt, als sardientjes in blik. Groot, klein, blank, donker, schoon, vies...in alle soorten en maten. Allemaal in onze eigen wereld. Ala survival of the fittest, ellebogen wij ons richting de deur om zo snel mogelijk uit de metro te rollen richting werk. Maar...altijd beleefd. Een naaldhak op je teen.."pardon", een krant in je gezicht.. "pardon".. een stokbrood in je zij..ach je kent het wel.

De drukte van de dag drinkt men gezellig tijdens een aperitif van zich af. Wijn is goedkoper dan water. Jaja een beetje water bij de wijn doen, gaat hier dus niet op. Om niet in alcoholistische gewoontes te vallen, houdt ik het netjes bij een wekelijkse borrel. Daarnaast moet ik ook nog een scriptie schrijven en tja met de deadline in zicht zal ik dat even tot later deze maand moeten uitstellen.

Dat ik niet niet heel lekker in het Parijse stratenplan zit, blijkt des te meer wanneer er mensen op bezoek zijn. Als je in je eentje verdwaald kun je nog doen alsof je aan het sight-seeien (wat een woord) bent, wanneer je je bezoek half Parijs doorsleurt op zoek naar die ene passage, terwijl die drie kilometer naar het oosten ligt..dan wordt het een beetje sneu. Dus voor al die lieve mensen die mij de komende maanden nog gaan opzoeken: heb geen verwachtingen in mijn kennis van de stad, neem je wandelschoenen mee en het liefst een lonelyplanet..dan zie ik ook nog een keertje wat van Parijs ;-)

Bisou

Koosje